در جام‌جهانی گذشته چند ملی‌پوش با پیشنهاد حضور در لیگ‌های اروپایی مواجه شدند و به تیم‌های اروپایی انتقال یافتند. مطمئناً نگاه مربیان و مسئولان تیم‌های اروپایی که بازیکنان مطرح ما را انتخاب می‌کنند با نگاه ما تا حدود زیادی متفاوت است.
بازیکنان ما به نسبت بازیکنانی که از اروپا یا حتی آفریقا انتخاب می‌شوند، بازیکنان ارزان‌تری هستند و در قیاس با سایر بازیکنان، اصلاً خرید‌های گرانی به شمار نمی‌روند. لژیونرهای ما به جهت انگیزه و نمایش عالی خود در ایران، رقیبی ندارند اما وقتی وارد دنیای حرفهای فوتبال و رقابت با بهترین‌های فوتبال اروپا می‌شوند به خوبی به این نکته می‌رسند که شرایط بسیار دشوارتر است.
هرچند این موضوع درخصوص لژیونرهایی که از کشورمان به حاشیه خلیج‌فارس و به خصوص امارات می‌روند چندان صدق نمی‌کند یا حداقل به شکل محسوسی دیده نمی‌شود.
مثلاٌ لژیونرهای ما زمانی که در لیگ‌های اروپایی مصدوم می‌شوند، بازیکن جایگزین به خوبی جای آنها را پر می‌کند و آنها برای رسیدن به ترکیب اصلی باید تلاشی دوچندان داشته باشند.
این موضوع فشار روحی – روانی زیادی را به بازیکنان وارد می‌کند و به سبب شرایط حرفهای حاکم بر لیگ‌های اروپایی، اعتماد از لژیونرهای ما تا حدودی سلب می‌شود. مثلاً مهدوی‌کیا که 5 سال در فوتبال آلمان موفق بود قطعاً بیشتر با روحیات ورزش و روح حرفه‌ای‌گری فوتبال آن کشور کنار آمده و این طبیعی است که بعد از 5 سال مهدوی‌کیا با افت روبه‌رو شود. این موضوع در مورد آندرانیک تیموریان به شکل دیگری وجود دارد. آندرانیک در قوی‌ترین لیگ فوتبال اروپا بازی می‌کند.
در پست او بازیکنانی سطح بالا حضور دارند که رقابت برای این بازیکن را بسیار دشوار کرده و به اعتقاد من اگر هر بازیکن دیگری هم به جای آندو در لیگ حرفهای انگلیس بازی می‌کرد در شرایط مشابه، وضعیت چندان بهتری نسبت به او نداشت.
* کارشناس فوتبال
